Hectische avonturen en willen genieten

Selamat sore!

Jeetje wat vliegt de tijd, ongelovelijk! Ze zeggen wel eens: Time flies when you are having fun. Nou dat klopt zeker! Daarom proberen we nu dan ook nog van elke minuut te genieten...

Mijn vorige verslag is al bijna 3 weken geleden. We hebben 3 rustige weken gehad, maar voor ons gevoel hadden we het ongelovelijk druk. We hebben vooral lekker in ons huisje gewoond, veel lessen gegeven, veel contact gemaakt met de kinderen en dan ook echt genoten! De dagen vlogen om, de tijd gaat echt veeel te snel!

Op dit moment zijn we bij Gerard, onze coach. We hebben net onze eindbeoordeling van hem gekregen. Die van mij was: Goed! Hier ben ik heel erg blij mee. Ik lig nu onderuitgezakt op een bank te genieten van een kopje thee en een banaan.

Ik zal jullie nu vertellen wat we de afgelopen 3 weken allemaal hebben beleefd. Ga er maar even goed voor zitten, want het wordt een lang verhaal.

Als wij ' s middags even thuis zitten te relaxen na onze les, staan er regelmatig kinderen op de stoep. Of ze komen even een bal halen of ze komen even lekker bij ons zitten. Maandag 24 februari kwam er opeens een grote groep kinderen bij ons thuis. Heel gezellig allemaal. Hier hebben we dan ook maar een soort van kinderfeestje van gemaakt. Voetballen, volleyballen, ballonvouwen en twister. Het viel allemaal in de smaak bij de kinderen. Ze vonden het zo gezellig! En toen de kinderen om 18.00 moesten eten, konden wij de gigantische bende opruimen (zoals het hoort bij een feestje).

Omdat Pastoor Jacob voor een weekje weg was, paste Pastoor Adam voor een paar dagen op de kinderen.
Pastoor Adam is een hele vriendelijke man. We merkten alleen wel direct dat hij een hele andere mentaliteit heeft. De kinderen moesten van hem om 4.30 hun bed uit. Dan moeten ze eerst 2 rondjes hardlopen door het dorp. De 2de nacht heb ik ze horen lopen, op hun slippertjes. En als ze ergens te laat komen dan moeten de jongens 5 x opdrukken en de meiden moeten 5 zitups doen. Heel appart dat ieder zo zijn eigen gewoontes heeft, maar dit is zijn mentaliteit en dat moeten wij dan ook accepteren.

Donderdag 27 februari waren we uitgenodigd voor een celebration. De meneer die ons had uitgenodigd hadden Tamara en ik al eens ontmoet in de kerk. De celebration werdt georganiseerd omdat hij 2 maanden ernstig ziek is geweest.
Een celebration is trouwens een soort van kerkelijke viering. Waarbij iedereen op plastic stoeltjes in de voortuin of gewoon op straat zit. Eerst is het bijna 2 uur bidden, zitten, staan, zingen en naar de pastoor luisteren. En daarna wordt er gegeten. Wij hebben ons gewaagd aan het eten. Het varkenshoofd lag gewoon op tafel en iedereen stond er aan te trekken. Het eten dat veeeeel te scherp voor ons is, dat we na de tijd met 3 glazen water achterover moesten gooien, hebben we dan maar laten staan. Toch blijft het leuk om zo iets mee te maken.
Na de celebration werden we uitgenoodigd voor een verjaardag. Dit was eigenlijk weer het zelfde kerkelijke gezang en eten. Bij zo'n celebration wordt gevierd in een te kitcherige huis en iedereen zit langs de muur. Het is hier dus niet heel handig om hoeken in je huis te bouwen, want dan zie je de helft van de andere mensen niet. Erg gezellig! Hierna werden we op de scooter naar huis gebracht. Tamara en ik zagen er al een beetje tegen op, want we hadden onze rokjes aangetrokken. Dan maar als de meeste vrouwen hier met 2 benen aan 1 kant en zonder helm. O god wat eng. Het maakt hier allemaal niet uit.

Zaterdag 1 maart zijn we gaan shoppen in Manado. Heerlijk de tourist uitgehangen. We hadden beloofd om 4 meiden van de asrama mee te nemen. Megha, Indry, Stella en Bella. Monado is ongeveer 2 uur rijden vanaf hier. Eerst in de microlet. Dat is een klein blauw busje. En daarna in een grote bus, waar de ramen niet in open konden. Verschrikkelijk wat warm! Het zweet stond ons overal.
Eenmaal in manado aangekomen zijn we eerst naar de pizzahut gegaan, voor een lekkere pizza! Hmmmm daar waren we wel aan toe na al die rijst. En na de pizza lekker geshopt.

In de week van 3 tot 7 maart is er niet veel bijzonders gebeurd. Tot vrijdag avond 7 maart. We hadden al door dat er iets niet goed was bij de asrama. Alle kinderen zaten na de kerkdienst alleen met de Pastoor in de kerk. Hierna kwam de Pastoor even met ons praten. Hij vertelde dat hij de kinderen had toegesproken op hun gedrag. Hij vind de kinderen te makkelijk en een beetje lui worden. Daarom had hij besloten dat ze vanaf nu hun eigen eten moeten koken, de inkopen moeten regelen en dat ze moeten afwassen. Opzich niks mis mee. Want anders doet de Ibu van de asrama dit altijd. De pastoor vind dit goed voor de zelfstandigheid van de kinderen. Hierbij kwam alleen wel dat hij de kinderen de volgende dag (zaterdag) naar huis stuurde. 10 kinderen bleven in de asrama, omdat hun thuis te ver weg is. Maar de rest moest naar huis om de nieuwe regel aan hun ouders te vertellen. Ze moesten zelf uitzoeken hoe ze gingen reizen en hoe ze dit gingen betalen.
Dit bracht ons een grote groep gestressde en een paar huilende kinderen. Ze hebben geen geld om de reis te betalen. Wij wouden ze heel graag helpen. Alleen kunnen we dit niet doen. Dit moeten ze zelf oplossen. Wat vonden wij dit vervelend.
Gelukkig is alles goed gegaan, en waren alle kids zondag weer terug.

Maandag 10 maart was wel een hele belevenis. Tamara en ik zijn in de nacht van zondag op maandag ziek geworden. Daarom kwam het ons ook niet verkeerd uit dat de lessen maandag uitvielen. Toen Luuk met Gerard, Jacintha, Agnes, Joeke en Pastoor naar een celebration was. En Tamara en ik net even ons bed uit waren gerold. Kwamen er plotseling 2 kinderen aangerend, helemaal buiten adem en in paniek. Steven, een jongen van de asrama, was uitgegleden bij de douches. De jongens hadden hem op bed gelegd. Zijn hart ging heel hard te keer(160!) en hij reageerde nergens meer op. Hij reageerde niet op pijnprikkels en licht. Tamara belde pastoor dat hij direct terug moest komen. Ondertussen hebben we de jongen opgetild en moesten we in een microlet (blauw taxi busje) naar het ziekenhuis in Tondano, omdat er geen auto beschikbaar was.
Je moet je voorstellen, dat je echt niet in zo'n ziekenhuis wil liggen. Vrezelijk vies en super stinken.

Toen, voor ons gevoel EINDELIJK, Pastoor er aan kwam met zijn auto zijn we naar het ziekenhuis in Manado gereden voor een CT-scan. Steven ging met een ziekenauto. Tamara, ik, Joeke en Pastoor reden er achter aan. Onderweg in de auto zagen we het even niet meer zitten. Pastoor Jacob was alleen maar aan het bidden en hij vertelde dat hij dacht dat Steven het niet ging redden. Wat duurde die rit van 1,5 uur, naar Manado, lang!
Eenmaal in het ziekenhuis kon Steven door de CT-scan. De uitslag was gelukkig goed! Hij kwam langzaam weer een beetje bij bewustzijn, de crisis periode was over. Hij had een kleine hersenbloeding. Verder gelukkig niks ernstigs. Hij bleef nog voor 2 dagen in het ziekenhuis.
Tamara en ik zijn terug naar Tondano gereden, met Joeke en Pastoor.

Steven is nu weer terug in de Asrama, het gaat gelukkig goed met hem!


Afgelopen week was een saaie week. Tamara en ik hebben voornamelijk ziek op bed gelegen. Dit zorgt er voor dat we NL nu toch wel een beetje beginnen te missen. Vooral de bekende mensen om ons heen en het Hollandse eten.
Onze energie is op en we zijn allemaal kapot. We zijn nu alles aan het afronden. Maandag geven we onze laatste les. Dinsdag gaan we naar Tangkoko, dit is een jungle. Woensdag rijken we onze certificaten uit aan de kinderen. Donderdag hebben we groot feest, want dan is Luuk jarig! En vrijdag gaan we de 4 nieuwe meiden alweer ophalen vanaf het vliegveld. We leven nu naar het afscheid nemen en Bali toe.

Als ik terug kijk in mijn dagboekje staat er alleen maar dat ik NIET naar huis wil. Maar nu we Tondano bijna achter ons moeten laten, doen we dit wel met een goed gevoel. Ik denk dat onze inbreng, als groep, goed is geweest. Wij waren de eerste Bulé's in het dorp. Het is goed dat de 2de groep over een week komt, met nieuwe ideeën en inbrengen.

Ik hoop dat ik me gauw weer wat beter voel, zodat ik deze laatste week hier nog even op en top kan genieten van iedereen en alles. Het afscheid zal niet gemakkelijk zijn.

En daarna gaan we op naar Bali. Hier zie ik mijn ouders weer, daar kijk ik heel erg naar uit!!
Wij hebben ons als groep voorgenomen dat Bali DE vakantie van ons leven moet worden. Dit plakken we achter deze mooie ervaringen in Sulawesi aan. Genieten, meer hoeven we niet te doen...

Dit is dan ook direct iets wat ik mijzelf heb voorgenomen, voor als ik terug ben in Nederland. Meer genieten van alles, want dit doen wij veel te weinig!

Dikke kus en tot over 3 weken!