Memories (en een nieuw avontuur op Bali)

Selamat Malam!

De tijd vliegt nog steeds. De afgelopen 3 weken waren als een, emotionele, rollencoaster voor mij. Ik zal nu beginnen waar ik gebleven was in mijn vorige verslag en dat is 3 weken geleden. Want voordat ik over onze avonturen op Bali ga vertellen, begin ik bij iets veel belangrijkers, ons afscheid in Tondano.



18 maart zijn we met Pastor Jacob en Joeke naar Tangkoko geweest, dit is een jungle. We vertrokken ochtends om 6 uur. We reden door een prachtig landschap, ik heb geprobeerd er foto's van te maken, maar zo mooi als in het echt, wordt het nooit. Daarom heb ik het beeld maar in mijn geheugen geprent.
Tangkoko was erg leuk en een heel avontuur. Eerst kwamen we bij een prachtig, verlaten, zwart strand. Daarna liepen we de jungle in. Overal beesten natuurlijk, maar daar moet je even aan wennen. We liepen allemaal in een treintje achter de gids aan de berg op. Na een lange, veeeeeel te warme, tocht kwamen we bij een gigantische grote boom. De gids vertelde dat de boom dood is, maar dat er in de boom een nieuwe boom groeit. De boom is hol van binnen.
Wij zij in deze boom geweest en de wortels van de nieuwe boom kon je gebruiken als een soort trap. Je kon helemaal naar boven klimmen. Super gaaf!
Nadat we een beetje waren uitgerust, moesten we het zelfde pad weer terug. Luuk die op springt bij elk beest en Pastor Jacob die door de jungle loopt alsof het zijn 2de thuis is. Nooit verwacht, maar super grappig! Hij rent de heuvels op en af, voelt zich weer even helemaal kind. Toen onze gids opeens stil stond, zagen wij de Tarzius. Dit is een heel apart aapje, heel klein maar met super grote ogen. En toen we vlak bij de auto waren kwamen we, groep 2 van, de apen tegen. Intotaal waren het er 75. We stonden er midden in.

Woensdag 19 maart nam Joeke ons mee om foto' s te maken. We kregen kleding aan van een traditionele Sulawesi dans, Chakalele. Dit is kleding die is gemaakt van rode lappen stof en dode dieren. Ja echt!!
We kregen een soort van jurk aan, een grote hoed op en een mes en een schild in onze handen. Uilen, andere vogels, kippen en schedels van apen zitten op de kleding. We moesten ons even over dit idee heen zetten om toch mooie foto' s te maken. Maar we zijn blij met het resultaat.

Smiddags hadden we onze celebration, het uitreiken van de certificaten aan de kinderen. De stagiares van de school hadden een mooi programma voor ons gemaakt, er werd voor ons gezongen en gedanst. Hierna rijkten wij alle certificaten uit aan de kinderen. En trots dat ze waren!

Om 00:00 was het dan eindelijk Luuk zijn verjaardag!! Mhega, Stella, Bella, Indry en Novel hielpen Tamara en Marco in ons huis met de verassing, terwijl ik luuk bezig hield bij de asrama. Hij werdt er zenuwachtig van toen we om 12 uur, eindelijk!!, naar ons huis liepen. Ze hadden het huis versierd met ballonnen, lieve berichtjes en ze hadden een lekkere taart. En niet te vergeten de fles witte wijn, waar Luuk al bijna 2 maanden op zat te wachten.

Donderdag was het niet alleen Luuk zijn verjaardag maar ook die van Ricky en Rexy, een tweeling van de asrama. We hadden de kinderen beloofd om een groot feest te maken. Een Belanda party!
Wij zijn de heledag bezig geweest om boven, in het nieuwe gebouw van de asrama, een ruimte om te toveren voor een mooi feestje. Ballonnen, discolichten, muziek, ranja en chips. Wat was het een feest! Van 8 tot half 11 hebben alle kinderen gedanst en gek gedaan. Wat een heerlijke avond!
Toen alle kinderen om half 11 op bed moesten hebben wij Luuk zijn verjaardag nog bij ons thuis gevierd, met de jongeren uit tondano.


Vrijdag was het al zover om naar het vliegveld te gaan om de nieuwe groep op te halen. Na heel lang wachten kwamen ze eindelijk door de poortjes. Als verassing voor hun sliepen we die nacht in het Novotel in Monado. Wat ook absoluut geen straf voor ons was!

Zondag zijn wij met met z'n 4en, samen met de nieuwe groep en Gerard naar de Geraja (kerk) geweest. Voor ons was dit de laatste keer. Dus ook ons afscheid aan de bevolking van Tondano. Toen ik 's ochtends wakker werd was dit met een brok in mijn keel...
Nu we de nieuwe meiden hadden opgehaald en voor ons nu echt de laaste dagen in gingen, liep ik opeens tegen een muur van de werkelijkheid aan. Alsof ik de afgelopen weken op een roze wolk heb geleefd en ik daar nu opeens afscheid van moest nemen.
Het was een hele mooie mis, waarbij ik mijn tranen moeilijk kon binnen houden. Pastor Jacob riep ons 4en naar voren en bedankte ons voor alles. Hij vertelde hoe het voor hem was dat wij in Tondano zijn geweest. Dit deed hij in het Engels, dat vind ik heel erg knap van hem! Ook kregen wij een foto van Pastor. Dit was de foto die we een paar dagen geleden hadden laten maken bij Joeke met de Chakalele kleding. Achter op de foto had Pastor een mooie tekst geschreven.
Hierna riepen wij alle kinderen van de asrama naar beneden, om samen met hun het lied Kapan-Kapan te zingen. Dit is een lied dat over afscheidnemen gaat. Ook gaat het over het elkaar weer zien en over dat als je ergens weggaat je een stukje van je hart daar achter laat...

Maandag zijn we vooral bezig geweest met schoonmaken en inpakken. Om 7 uur gingen we naar de asrama om te eten. Nadat we hadden gegeten riepen Mhega, Stella, Bella en Indry ons naar boven. Ze hadden allemaal een mooie foto voor ons en ze zongen een lied. Omdat het een Indonesisch lied was begrepen we de tekst niet. Maar deze hadden ze voor ons vertaald in het Engels. Toen ik dat las...
brak ik. Het lied gaat over afscheid nemen en elkaar nooit meer zien.
De knop ging om en de tranen konden niet meer stoppen. Bij niemand niet...

Toen wij om 10 uur de kinderen met rust lieten en om zelf even bij te komen werden we geroepen door de pastoor... Hij zat samen met alle kinderen bij elkaar. Ook de jongeren van het dorp waren er bij. Pastor speelde gitaar, sommige kinderen zongen alleen een lied, we hebben met z' n allen gezongen en de polonese gedanst. Toen ik daar zat heb ik iedereen nog even goed aangekeken. Want dit moment, met iedereen bij elkaar zal nooit meer komen.
Met z'n 4en hebben we een brief voor Pastor Jacob geschreven, deze hebben we na dit mooie moment aan hem gegeven.

Dinsdag was de dag om echt afscheid te nemen. Eingelijk waren we er al sinds de certificatenuitrijking mee bezig, al bijna een week. Maar nu was het moment toch echt daar. Ochtends nog de laatste dingetjes ingepakt en nog even langs de school.
Om 2 uur stond Pastor opeens bij ons huis met een aantal kids van de asrama. Ze kwamen gedag zeggen. We zijn met z'n allen naar de asrama gelopen. Hier heb ik iedereen een dikke knuffel en een kus gegeven. Ook heb ik tegen iedereen nog kunnen zeggen wat ik wou zeggen. De kinderen hebben we een brief gegeven, deze mochten ze pas openmaken als wij weg waren, ze moeten hem met z' n allen lezen.

Toen ik naar de auto liep om in te stappen, kwam weer die golf van emotie. Je wordt alle kanten op getrokken. Nog even zwaaien een handkusje en toen snel in de auto...
In de auto richting Manado konden Tamara en ik ons dan ook niet meer inhouden en bleven de tranen maar stromen...

Uit mijn reisdagboek: 'The day of saying goodbye. The hardest part of the hole trip. Because: I will never see them again! Even if I work hard, do the best I can, to come back. Nothing will be the same. The only ting we have from now are:
Memories

Indah, beautiful, memories.

Anak-anak of asrama, Pastor Jacob, Joeke, de jongeren and all orang of Tondano terima kasih!
Aku cinta kamu selamanya!'




En daar zit ik dan met mijn laptopje op schoot, in Bali, met alweer de tranen in mijn ogen. Want ik mis ons mooie avontuur in Tondano nog steeds. Nu zijn we alweer andere halve week hier in Bali, we hadden ons zelf beloofd om er DE vakantie van ons leven van te maken, maar genieten kost ons moeite.

De overgang van Tondano naar Kuta was een cultuurchock. Wij waren helemaal ingeburgert in ons leventje in Tondano. Daar waren wij de enigste bule's. Maar toen wij in Kuta aankwamen was het bule everywhere... Je kunt het denk ik vergelijken met Loret de Mar of Chersonisos voor de Nederlanders, zo is Kuta voor de Australianen.

Op de gok hadden we een goedkoop hostel geboekt via internet, midden in Kuta. Om 4 uur stonden mijn ouders op de stoep. Wij hadden ballonnen opgehangen en feesthoedjes opgezet, want mama was jarig!
Wat was ik blij om hun weer te zien. Wel heel apart om zo je ouders aan de andere kant van de wereld tegen te komen, maar dit was een mooie kans om ze een klein stukje te laten zien van wat ik allemaal had meegemaakt in de afgelopen 2 maanden.

De 2de dag in Kuta hebben we alleen maar op bed gelegen. Aan het eind van de middag hebben Tamara en ik elkaar een schop onder de kont gegeven om toch wat te ondernemen. Want van alleen op een kamer liggen wordt je deperessief. We konden ons plekje niet vinden op Bali, tussen al die drukte.
We hebben lekker door de stad geslentert, een coctail gedronken en lekker gegeten.

Van 2 nachten in Kuta zijn we verhuisd naar Legian. Een hotel dat ongeveer 5 minuten verder op staat. Maar wel een wat luxer. Want van 1 kamer met 2 stapelbedden gingen we naar 2 kamers met grote bedden. In Legian zijn we 3 nachten gebleven.
In kuta en Legian deden we overdag weinig en gingen we avonds lekker feesten. Behalve zondag en maandag. Want zondag was het Nyepi. Dit is het Balinese nieuwjaar, al het 3de nieuwjaar dat wij dit jaar mogen vieren!
Om 8 uur avonds was alles gesloten dus hebben wij het gevierd op Kuta Beach met een heerlijk glaasje liquer 43.
Maandag was het silence day. Een dag dat je niks mag: niet werken, niet eten, niet drinken, niet op straat komen, geen geluid maken en niet gebruik maken van electriciteit. Voor touristen: een en al ellende!
Want je zit de hele dag in je hotel opgesloten en om 6 uur is het donker en zie je dus niks meer.

In Kuta hadden we 2 scooters gehuurd. Luuk en Tamara op 1 scooter en ik alleen. Machtig mooi om hier rond te skeuren! We zijn van Kuta naar Sanur gereden, hebben eerst lekker gepicknicked op het strand en zijn daarna naar het hotel van mijn ouders gegaan.
Onderweg zijn wij 3 keer aangehouden door de politie. Waarbij ik er achter kwam dat mijn Internationale rijbewijs niet goed is. De ANWB in Nederland is 1 stempeltje vergeten. Overdag kon ik er nog wel vanaf komen met een grote glimlach en een beetje Bahasa Indonesia. Maar toen ik avonds samen met papa, in het donker, terug naar Kuta reed zag meneer de politie agent de lol er niet meer van in. Dat werdt dus betalen: 500000 Roepia (ongeveer 30 euro) lichter.

In deze week zijn we nog vaak met mijn ouders uiteten geweest en hebben Tamara en ik met mijn vader gedoken. Dinsdag avond zijn we op het mooiste plekje in Kuta uiteten geweest. Dit was boven in een winkelcentrum, met een prachtig uitzicht op Kuta Beach met zonsondergang. Dit was een mooie afsluiting voor hun vakantie.


Woensdag zijn wij verder gereist naar Ubud. Daar zijn we 2 nachten gebleven en nu zitten we sinds gisteren in Sideman. We zitten in the middle of nowhere, maar dit is een stukje puur Indonesië, en dat vind ik heel fijn na deze week in de touristische plekken. Hier zijn we weer even de enigste bule's en kunnen we genieten van een stukje dat ons doet denken aan Tondano. We hebben hier niks, we kunnen hier niks en toch ben ik aan het genieten...

Elke keer vertrekken we weer met onze ' hutkoffers' naar een ander plekje. We blijven bezig met inpakken, uitpakken en slepen met de koffers. De hotelkamers zijn één grote bende omdat, altijd net dat wat je nodig hebt onder in je koffer ligt. Maar daar zien we de lol wel van in. Want morgen kunnen we weer inpakken. Dan vertrekken we met de boot naar Gili. Gili moet een prachtig mooi eiland zijn met mooie feesten. Ik ben erg benieuwd!



's avonds hebben we regelmatig contact met de kinderen van de asrama en de jongeren uit Tondano. De wifi is net goed genoeg om elkaar te zien via skype en even weer gek te doen. Veel hoeven we elkaar niet te vertellen maar alleen elkaar even zien en de glimlach van de mensen daar geven mij weer een hoop energie.

Ik ben heel erg dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Ik zal deze ervaring dan ook nooit meer vergeten. Alles wat ik hier heb gezien, mee heb gemaakt en daarvan heb geleerd kan ik gebruiken in de rest van mijn leven. Daarom wil ik alle mensen bedanken die mij hebben geholpen om dit voor elkaar te krijgen!


--
I believe that, if we believe, we can make things com true!
--


Ik zal jullie van deze laatste week nog op de hoogte houden. Want volgende week zaterdag zijn wij weer back in Belanda en is mijn grote avontuur in Indonesië (jammer genoeg) afgelopen.

En nu ga ik slapen, want het is hier inmiddels al 2 uur in de nacht en om 6 uur gaat de wekker voor onze trip naar Gili.

Selamat tidur en Sampai jumpa!
xxx