Alles wordt werkelijkheid

Wij zijn geland in Indonesië. Dat we hier officieel al een week zijn, staat daar los van. Want voor ons gevoel was het de eerste week en leuke vakantie. Afgelopen donderdag hadden we allemaal een leuke ochtend op de school. Smiddags kwamen Pastoor Jacob en Janto om iets aan de ratten te doen. Ze hebben op de zolder alle gaten dicht gemaakt. We hadden grote hoop dat het zou werken, maar die rot ratten weten altijd een weg naar binnen te vinden!
Hierna zijn we met de taxi naar Tomahon geweest. Janto ging met ons mee. We hebben eerst bij de KFC gegeten en hebben daarna bootschappen gehaald. Terugweg hadden we een disco-taxi. Met leuke muziek en discolichten. Wat een ervarging. Alleen het vinden van de taxi was al een hele uitdaging.

Hierna gingen Luuk en Marco naar huis, Tamara en ik wouden even wifiën. Toen we bij Pastoor Jacob op de bank zaten, hebben we een heel mooi gesprek gehad. Hij vertelde hoe het voor hem is, dat wij speciaal voor hem helemaal naar Indonesië zijn gekomen. En dat we daarom ons leven ,voor even, in Nederland achter laten. Ook vertelde hij dat hij sinds zijn gesprek met Gerard in oktober, elke avond op de bank zit met het woordenboek van Indonesisch - Engels. Hij was bang dat we elkaar niet zouden kunnen verstaan en dat het project dus op niks zou uitlopen. Hoe vind dit echt een unieke kans voor zichzelf en voor de kinderen. Wij krijgen als groep steeds meer te zien hoe goed Pastoor Jacob voor iedereen is.

Na dit mooie gesprek met de Pastoor, hoorden we kinderen zingen. Wij zijn bij ze gaan zitten. Dit was het eerste contact dat we met de kinderen hebben gemaakt. Zij hebben een paar hele mooie nummers voor ons gezongen, waar je kippenvel van krijgt. Hierna was het natuurlijk onze beurt, het scheelt dat Tamara een hele mooie stem heeft! :) Later kwamen de jongens er ook bij en hebben we er nog een mooi feestje van gemaakt.
Toen we naar huis liepen, zat mijn hoofd helemaal vol. Ik had een brok ik mijn keel. Later toen we met z'n 4en op de veranda zaten, dacht ik nog eens aan de dag. En bedacht mij hoe speciaal het is. Ook drong het ons opeens bij mij door, dat ik echt aan de andere kant van de wereld ben. Hier kwamen dan ook wel wat emoties bij los. Maar ik denk dat dit ons als groep ons alleen maar sterker zal maken.

Vrijdag moesten we onze eerste les geven. Omdat ik merk dat bijna niemand Engels spreekt, richt ik mij eerst op de Engelse taal. Er zijn een paar leerlingen die redelijk goed Engels praten, zij worden dan ook direct ingezet als tolk. Erg handig! Ondanks dat communiceren moeilijk is, redden we het aardig goed met onze lessen.

Zaterdag hebben we een rondleiding door Tondano gekregen. We zijn met 3 leeftijdsgenoten van de kerk langs het Tondano meer gereden. We hebben een heel mooi plekje opgezocht, vlak bij Tomohon, hier hebben we gepicknikt. We hadden een super mooi uitzicht over Tomohon en de vulkaan Locon. Na de picknik zijn we doorgereden naar Tomohon. We konden het niet laten om weer langs de KFC te gaan...
Toen we weer thuis waren, werden we uitgenodigd om avonds met de jongeren bij iemand thuis te gaan zitten. Wij hadden begrepen dat het een soort feestje was, maar eenmaal daar bleek het een bijeenkomst van de kerk. Leuk om te zien hoe alle jongeren bij elkaar komen. Wij konden het alleen niet verstaan en dat bracht lachwekkende momenten met zich mee...

Zondag ochtend ging onze wekker alweer vroeg. We hadden beloofd dat we bij de kerkdienst zouden zijn. Dus toen jullie allemaal net de kroeg in gingen, zat ik in de kerk. We wisten niet wat we moesten verwachten, maar we werden met open armen ontvangen. We hoorde een aantal keren onze namen voorbij komen, maar wat er verder gezegt werd, geen idee. Op het laatst moesten we alle 4 nog naar voren komen. We moesten ons voorstellen aan de mensen. Ze waardeerden het heel erg dat we er waren. We zijn ook al uitgenodigd om de dienst in de protestansekerk bij te wonen.
Na de kerkdienst zijn we naar Gerard in Tomohon geweest, voor coaching. Eerst zijn we langs de Buddha tempel geweest. Ik heb voor iedereen die mij dierbaar is een wierrookje opgestoken, en een wens gedaan.

Maandag ochtend moesten we gewoon weer observeren en smiddags onze eigen les geven. Ik ben verder gegaan met Engels. De kinderen pakken het goed op en vinden het leuk om te leren. Als ik een grapje maak, verstaan ze mij niet. Maar als ik gek sta te doen, mij zelf voor schut zet, liggen ze bijna op de grond van het lachen. Het is mooi om te zien, hoe ze hier genieten van de kleine dingen.

Verder hebben we leuke plannen in het vooruitzicht. Morgen geef ik de laatste les, aan mijn eerste groep. Omdat het vrijdag valentijdsdag is, heb ik ze beloofd om hier iets mee te doen.
Vrijdag ochtend vertrekken we naar Amurang. We blijven hier t/m zondag. We gaan langs het weeshuis en de school. Ik ben benieuwd hoe het daar is.

Ik heb zoals gewoonlijk nog veel meer te vertellen, maar ik kan mij niet meer consentreren. Naast mij zitten allemaal lieve, studerende kinderen van de asrama. Veel te gezellig natuurlijk!

Tot snel
en een dikke kus